De kinderen van Heijermans

Het Papaver ensemble repeteert aan twee eenakters van Herman Heijermans. Hij is een van de belangrijkste Nederlandse toneelschrijvers van begin vorige eeuw.

Zijn werk blijkt anno nu nog verrassend actueel:

In de komedie Kamerschut (1903) worstelt een jong ouderstel met de komst van de baby die alles doet wankelen. Net als voor de grootouders die op bezoek komen, draait werkelijk alles om het kind: de poepluiers, de doorkomende tandjes, het teveel aan of de angstaanjagend weinige kleur op de wangen. De overgave en de zorg voor het kind nemen groteske vormen aan. Ook voor de huisvriend die altijd langskomt voor een gezellig hapje en praatje is het aanpassen aan deze nieuwe realiteit.

In de tragedie Brief in Schemer (1914) is de ouder een blinde moeder. Ze dicteert aan een bevriende onderwijzeres een brief voor haar zoon die naar het front is gestuurd. In alles ademt de brief een groot waarom? Waarom is er oorlog, waarom deze duisternis?

Over de actualiteit hiervan hoeven we ons geen vraag te stellen.

Voorafgaand aan de twee eenakters spelen we rondom een essay, een van de zogeheten Falklandjes van Heijermans.

Daarin vraagt hij zich als schrijver af wanneer zijn geesteskinderen, de toneelstukken van zijn hand, als goed of slecht te kwalificeren zijn.

Dit naar aanleiding van een buitenlandse première van een van zijn stukken die daar een zogeheten ‘wanbof’ (mislukking) bleek.

Mieneke Bakker regisseert, Katrin Henss doet de vormgeving, en Papaver verwelkomt met deze productie, naast vertrouwde gezichten, ook een vijftal nieuwe spelers!